زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

نجم‌الدین عبداللّه بن محمد شافعی اصفهانی





نجم‌الدین عبداللّه بن محمد شافعی اصفهانی، از محدّثین عامّه و عرفای اصفهان در قرن هفتم و هشتم هجری بوده است.


۱ - معرفی اجمالی



شیخ نجم‌الدّین عبداللّه بن محمّد بن محمّد بن علی اصفهانی شافعی، از محدّثین عامّه اصفهان در قرن هفتم و هشتم هجری بوده است.
وی از اکابر عرفای قرن هفتم هجری است. در سال ۶۴۳ق متولّد شده و مردی عابد و صالح بوده و پس از تحصیل به تصوّف مایل گشته و مردم به وی اعتقاد زیاد داشته‌اند. او از شاگردان ابوالعبّاس احمد بن عمر مُرسی انصاری اسکندری بوده است.

۲ - وفات



او پس از وفات استادش ابوالعباس مُرسی به مکّه معظّمه مشرف شده و بیست و چند سال در آنجا مجاورت نموده و در این مدّت هرگز به زیارت مدینه منوّره مشرّف نشد!
عاقبت در ماه جمادی‌الآخر ۷۲۱ق در مکّه وفات یافت و در نزدیکی مزار فضیل بن عیاض مدفون شد.

۳ - آثار و تالیفات



«الوجیزه» در فقه از تالیفات اوست. یافعی در «مرآت الجنان» حکایات و کراماتی از وی نقل می‌کند.
[۱] شیرازی، جنید، شدّ الازار، (حواشی)، ص۴۷۴.
[۴] مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲، ص۹۷۵.


۴ - پانویس


 
۱. شیرازی، جنید، شدّ الازار، (حواشی)، ص۴۷۴.
۲. یافعی، عبدالله ابن اسعد، مرآه الجنان، ج۴، ص۱۹۹.    
۳. عسقلانی، أحمد بن علی، الدرر الکامنه، ج۳، ص۸۶.    
۴. مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲، ص۹۷۵.


۵ - منبع



مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۳۵۵.    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.